Ικαρία για 34 ώρες...

Στο τέλος του Αυγούστου βάλαμε πλώρη για την "Μύκονο των κουλτουριάδων" όπως λένε στην Αθήνα, την Ικαρία. Όλα ήταν κανονισμένα μία εβδομάδα νωρίτερα. θα ξεκινούσαμε Τετάρτη βράδυ από το λιμάνι του Καρλοβάσου στην Σάμο για να πάμε στον Εύδηλο και από τον Εύδηλο στον Αρμενιστή με το αυτοκίνητο (12 χιλιόμετρα). Το πλοίο έκανε περίπου μία ώρα και κάτι πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μέχρι να  βρούμε που θα κάτσουμε, κατεβήκαμε.

Φτάσαμε στον Αρμενιστή γύρω στη 1 το βράδυ. Ο ιδιοκτήτης της πανσιόν "Το κύμα" μας περίμενε για να μας πάει στο δωμάτιο μας.

Αφήσαμε τα πράγματα και κινήσαμε να ανακαλύψουμε το "καριώτικο πανηγύρι", άλλωστε αυτός ήταν και ο βασικός λόγος της επίσκεψής μας. Εκείνη τη νύχτα πανηγύρι είχε σε ένα χωριό στις Ράχες, τους Βρακάδες, ένα χωριό 15 (ατελείωτα!) χιλιόμετρα μακριά από τον Αρμενιστή. Ο δρόμος δύσκολος, η ώρα περασμένη για ανθρώπους με ωράρια εκτός Ικαρίας περίπου 2 το βράδυ φτάσαμε, αφήσαμε το αυτοκίνητο περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά από τους ήχους του πανηγυριού. Περπατήσαμε σε ένα δρόμο που υποθέτω ότι την μέρα η θέα σου κόβει την ανάσα καθώς το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο κάτι λιγότερο από τα 600 μέτρα και στον ορίζοντα υπήρχε μόνο θάλασσα.

Φτάσαμε στο πανηγύρι (με μπουφάν), ρωτήσαμε με ποια λογική παίρνουμε το φαΐ και πληρώνουμε και πήραμε τον δίσκο μας γεμάτο τηγανίτες πατάτες και σαλάτα (ναι είχε τηγανιτές πατάτες στο πανηγύρι, ναι είχε και γλυκά). Να κάτσουμε δεν βρήκαμε, καθίσαμε σε ένα πεζούλι ενός σπιτιού. Που χόρευαν επίσης δεν βρήκαμε ή μάλλον χόρευαν παντού, εμείς δεν χορέψαμε αλλά περάσαμε εξαιρετικά και αφού μας έκοψε το κρύο κατά τις 3 και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού (από άλλο δρόμο, έτσι για την αλλαγή!). Ο δρόμος της επιστροφής δεν ήταν μόνο ατελείωτος αλλά και αρκετά επικίνδυνος καθώς οι πολλές στροφές (οι περισσότερες 180 μοιρών) έκοβαν την ανάσα όχι μόνο στον οδηγό αλλά και στον συνοδηγό, ας σημειώσω ότι ο περισσότερος ήταν χωματόδρομος. Στον γυρισμό μας στις 4 τα χαράματα βρήκαμε ανθρώπους που πηγαίναν στο πανηγύρι και κάπως έτσι καταλάβαμε ότι ο χρόνος εκεί έχει άλλη ροή.

Την επόμενη μέρα πήγαμε για πρωινό και καφέ στο POSTCART στον Αρμενιστή, ένα συμπαθητικό μαγαζί με μεγάλη ποικιλία στο μενού (είχε επιλογές για βίγκαν!). Φάγαμε, ήπιαμε και ξεκινήσαμε για Μεσακτή. Εκεί πιάσαμε ένα παχύ ίσκιο και αράξαμε 2-3 ώρες με χαλαρή μουσική. Η θάλασσα ήταν στα καλύτερά της για τους σερφερς, εμείς δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία αλλά κάναμε μία βουτιά ή μάλλον πολλές βουτιές καθώς μας πλάκωναν τα κύματα.

Η ώρα του φαγητού έφτασε και το Μαίρη- Μαίρη μας περίμενε (εγώ δηλαδή μετρούσα τις ώρες για να βρεθώ εκεί...όχι αυτοί). Το φαγητό εκεί είναι μοναδική εμπειρία καθώς αν πας μια φορά πας συνέχεια. Είναι κουζίνα υψηλής γαστρονομίας βασισμένη στην ικαριώτικη διατροφή και κουλτούρα. Οι τιμές σε σχέση με την ποιότητα και την ποσότητα είναι κάτι παραπάνω από λογικές.

Η μέρα κύλησε με ξεκούραση αφού είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου αλλά και στην φίλη μου κοκτέιλ στο Δεντρόσπιτο στο Χριστό Ραχών, εντάξει κάναμε και μία στάση για λουκουμάδες πριν. Ο Χριστός Ραχών είναι ένα χωριό που αν πας βράδυ μπορεί να μην βρεις να κάτσεις και να περνάς με δυσκολία τα στενάκια από τον κόσμο στις 2 το βράδυ (είπαμε εκεί ο χρόνος έχει άλλη ροή).

Την επόμενη μέρα έπρεπε να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής και αποφασίσαμε να πάρουμε το πρωινό μας στον Εύδηλο στο λιμάνι πάνω στο κύμα. Ήπιαμε καφέ δρόμο για τον Εύδηλο και αφού περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια με τα τουριστικά μαγαζιά κάτσαμε σε μία καφετέρια εγώ έφαγα ρυζόγαλο και η φίλη μου πορτοκαλόπιτα, έτσι το ταξίδι μας έκλεισε με μία γλυκιά επίγευση!


Εις το επανιδείν...